Samen met 3 collega’s ging ik vorig jaar de uitdaging aan om 3 maanden lang geen nieuwe kleding te kopen. Dus ook geen schoenen. Oei.
Afgezien van een meer dan gemiddeld aantal schoenen, heb ik geen uitpuilende kast met ‘fast fashion’. Ik ben niet verslaafd aan de nieuwste modetrends. Ik koop echt niet wekelijks nieuwe kleding. Sterker nog: ik vind winkelen zelfs helemaal niet leuk. Ook niet in een webshop.
Waarom dan toch deze challenge? Om mezelf uit te dagen duurzamer te leven, want ook al koop ik niet veel, ik viel ook wel eens voor een t-shirtje dat geen lang leven was beschoren.
Is dat echt zo slecht? Ja. Via mijn werkgever (die nuttige verzekeraar) ontdekte ik dat niet investeren in bedrijven die kinderarbeid inzetten, niet genoeg is. Want in veel gevallen wordt er zo weinig door de arbeiders verdiend dat hun kinderen wel moeten werken om het gezin rond te laten komen. Pas als je de hele keten aanpakt en zorgt dat de arbeidsomstandigheden en dus het loon van de werknemers verbetert en verhoogt, doe je echt iets. Daarbij is een leefbaar loon leidend.
Ik had weinig moeite met de challenge, maar was toch blij toen het 1 januari was. Ik had 3 maanden geen nieuwe kleding gekocht, maar omdat ik wel een maatje meer was geworden, was de keuze in mijn kast toch wel wat beperkt geworden. Het is nu toch wel fijn om m’n kledingstukken weer wat meer te kunnen afwisselen.