Voor mijn verjaardag kreeg ik een boek over de dierenschilderijen van Jan Mankes. Daarin ook portretjes van dode vogeltjes. Vaak liggend op de rug met de pootjes omhoog.
In onze tuin komen veel koolmeesjes, ringmussen en merels. En eind vorig jaar zagen we een nieuwe soort rondscharrelen: een vink. Een prachtig mooi vogeltje.
Maar helaas. Afgelopen maandag vloog er een vinkje tegen ons grote kamerraam aan. Het beestje viel dood neer op de tuinstoel eronder. Raar genoeg niet op zijn rug, maar op de buik. Met de vleugels uitgespreid. Als een engeltje.
Dood vogeltje Hoe ligt-ie daar en slaapt niet meer. Hij is gewoon al dood. Ach vogel, vliegen gaat niet meer. En ons verdriet is groot. We zullen hem maar begraven gaan. Heel keurig in de grond. Laat paardebloemen naast hem staan. Die zeven, die jij vond. En leg er mooie steentjes bij. Ter ere van dat beest. Er zijn er veel dood maar nu is er eentje bij die mooi begraven is geweest. De liedjes van Ome Willem - Karel Eykman, 1977