In december 2009 kreeg mijn moeder een zeer zware beroerte. Zij raakte daarbij halfzijdig verlamd en verbleef de eerste maand in het ziekenhuis waar ze bijna alleen maar sliep. Door haar verlamming kon ze niet eten en moest ze aan de sondevoeding. Deze sondevoeding kreeg ze via haar neus toegediend, maar doordat dit heel onprettig voor haar was en ze niet goed wist waarom dat in haar neus zat, trok ze het slangetje er vaak uit.
Schrijven
De eerste weken kon ze nauwelijks praten en zien. Ze probeerde wat met ons te communiceren door het op te schrijven. Dat was een mooie vondst van mijn vader. Ze schreef met haar ogen dicht boodschappen die dwars over het papier kwamen te staan. Maar dat gaf niets, want ze bracht haar boodschap toch wel over.
Eigen kamer
Op een gegeven moment werden we in contact gebracht met een maatschappelijk werker die ons zou begeleiden bij de overplaatsing naar een verpleegtehuis. We gingen rondkijken bij enkele verpleegtehuizen in de buurt. We hadden er allemaal horrorbeelden bij, maar bij dit verpleeghuis voelde de sfeer goed. We werden gelijk goed opgevangen en mochten de verschillende afdelingen bekijken. Er waren verschillende soorten kamers en mijn moeder kwam uiteindelijk op een eigen kamer te liggen.
Beetje bij beetje iets beter
Op de momenten dat ze weer wat probeerde te kijken, zag haar wereld er heel anders uit dan ze gewend was. Ze zag vreemde lijnen in de kamer, kon zich niet oriënteren en zag dingen die er niet waren. We hebben wat keren gehoord dat er een hond in de kamer rondliep, die er uiteraard niet was. De eerste maanden kon ze alleen maar in bed liggen. Ze was altijd moe en sliep veel. Het praten ging soms iets beter, maar bleef onduidelijk. De situatie werd niet veel beter en na enkele maanden werd ze overgebracht naar een afdeling met intensievere zorg. Daar kreeg ze ook een eigen kamer. Nog steeds lag ze veel in bed, maar zat toch ook momenten in de rolstoel in de gezamenlijke koffiekamer. De logopedist en fysiotherapeut kwamen regelmatig langs en oefenden met haar. En mijn vader oefende met het eten van ijs. Dat was altijd een traktatie geweest en ook nu was dit iets heerlijks om naar uit te kijken. De sondevoeding kreeg ze inmiddels via een slangetje in haar maag, een pegsonde. Er waren momenten van terugval, maar over de hele linie ging het langzaamaan steeds iets beter. Ze kon iets langer opblijven, ging wat duidelijker praten en ging, dankzij het doorzettingsvermogen van mijn vader, ook weer wat eten. Vooral grappig was het om te zien hoe er een filter weg was gevallen. Daar waar ze vroeger altijd voorzichtig was in haar bewoordingen, zei ze nu alles wat in haar op kwam. Ze veranderde van mijn bescheiden moeder in een schalkse vrouw.
Rolstoelbus
We haalden haar af en toe met de regiotaxi naar huis. Maar het schudden en de vaak lange ritten, maakten haar misselijk. En als ze een particuliere rit wilde hebben, moesten we die zelf inkopen. Dat zouden dure ritten worden. Mijn zwager en broer verzonnen een mooie oplossing door zelf een rolstoelbus aan te schaffen, waarmee we alle vrijheid kregen om haar op elk gewenst moment te halen en weer terug te brengen. En zo ging het steeds iets beter. Ze was weer duidelijk te verstaan en maakte grapjes die ons soms tot tranen aan het lachen maakte en tegelijkertijd ontroerden. Ze genoot van het eten en kon weer TV kijken. We regelden een eigen TV op haar kamer en oefenden met het lezen van een groot letterboek. Het lezen is mislukt. Ze kon het begin van de zin niet vinden waardoor ze al snel de draad van het verhaal kwijt raakte. Maar TV kijken werd een fijn tijdverdrijf.
Aangepaste woning
Mijn vader had inmiddels plannen om te gaan verhuizen. Hij had een aangepast appartement uitgezocht. Bij elk bezoek aan het verpleeghuis zagen we de bouw vorderen omdat het appartementencomplex er tegenover lag. En toen kwam het moment van de verhuizing. Naast alle zaken van mijn vader, werd het huis in gereedheid gebracht voor mijn moeder. Met intensieve thuiszorg, met aangepaste bedden en een tillift werd mijn moeder weer herenigd met mijn vader. En nu keken ze vanuit hun nieuwe huis uit op het oude verpleeghuis.
24 Kitchen
Maar helaas gaat het weer slechter. Ze slaapt weer veel meer, is maar korte periodes op en is weer teruggevallen op de sondevoeding. Het praten is heel rasperig geworden en ook het elan dat een tijdje weer teruggevonden leek, is weg. Het lichaam en de geest willen niet meer, zo lijkt het. Wat ik vooral schrijnend vind, is dat ze de momenten dat ze wakker is eindeloos naar 24 Kitchen kan kijken. Een zender met alleen maar programma’s over eten, terwijl ze zelf aan de sondevoeding ligt en geen kopje thee of crackertje meer mag.
1 reactie